Νομίζω ότι πολλοί από εσάς έχετε δει την ταινία Avatar. Ναι εκείνη με τα μπλε πλάσματα που κατοικούσαν στον πλανήτη Πανδώρα. Σε εκείνη την ταινία υπάρχουν κάτι μαγικές στιγμές, όπου τα πλάσματα της Πανδώρας, με κάποιο μοναδικό τρόπο επικοινωνούσαν το ένα με το άλλο. Το πανδωριανό άλογο, με τα μπλε πλάσματα και τα δέντρα ας πούμε.
Σε μια πρώτη ματιά λες… Επιστημονική φαντασία είναι, ό,τι θέλουν κάνουν. Όλα αυτά, μέχρι να γνωρίσουμε το μυκήλιο.
Πριν από κάποιες εβδομάδες στο σχολείο φιλοξενήθηκε ένα εργαστήρι περμακουλτούρας. Ο σκοπός ήταν να μάθουμε για αυτόν τον αειφόρο τρόπο καλλιέργειας και ταυτόχρονα να στήσουμε με βάση τις συγκεκριμένες αρχές το δικό μας λαχανόκηπο.
Κάποια στιγμή ο Χρήστος, ο άνθρωπος που μας εκπαίδευσε, έδωσε σε μεγάλους και παιδιά ένα βαζάκι με κάτι πολύ μικρά σποράκια. Τα σποράκια αυτά είπε, θα τα βάζετε στη ρίζα του φυτού τη στιγμή που το φυτεύετε. Εκεί λοιπόν αγαπητοί μας φίλοι ήρθε η πρώτη γνωριμία με τη μυκόρριζα και το μυκήλιο.
Βλέπετε αυτά τα σποράκια είναι μύκητες, που δημιουργούν ένα τύπου νευρωνικό δίκτυο κάτω από το χώμα, το οποίο συνδέει τα φυτά μεταξύ τους και λειτουργεί όπως οι γραμμές τηλεφώνου. Το μυκ
ήλιο διαβάζει τις ανάγκες του εδάφους ή του φυτού και μεταφέρει τις πληροφορίες από το ένα στο άλλο. Αν ας πούμε αυξηθεί η θερμοκρασία του εδάφους κάπου, που σημαίνει ότι έχει πιάσει φωτιά, στέλνει σήμα και τα δέντρα μαζεύουν τα φύλλα τους, βγάζουν επιφανειακά τους χυμούς τους και άλλα τέτοια πράγματα που προσπερνάμε καθημερινά.
Βλέπετε τη ζωή μας και τα μυαλά μας έχουν καταλάβει άλλες ανάγκες και άλλα ερεθίσματα, που μας έχουν απομακρύνει από το θαύμα της απλότητας της φύσης.
Και πάμε τώρα στην εκπαίδευση. Τι μπορεί να μάθει το μυκήλιο στα παιδιά και στους μεγάλους; Φαντάζομαι πολλά, αλλά το κυριότερο είναι ότι θα τους θυμίσει ότι όλα μα όλα στην φύση και κατ’ επέκταση στη ζωή είναι αλληλοεξαρτώμενα. Τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο του και δεν υπάρχει καμία δράση που δεν εμπλέκει πολλές διαφορετικές μεταβλητές. Σκεφτείτε πόσο τέλειο θα ήταν τα παιδιά να μεγαλώνουν με αυτήν την στάση και να αντιλαμβάνονται τα πάντα γύρω τους ως προέκταση του εαυτού τους.
Επιπλέον το μυκήλιο μας δίνει μια ευκ
αιρία να θυμηθούμε και τις “αόρατες” δυνάμεις οι οποίες δρουν για να συμβεί κάτι. Θαυμάζουμε έναν άνθρωπο, ένα φυτό, ένα έργο, αλλά σπάνια αναρωτιόμαστε για το τι υπάρχει πίσω από αυτό και δε φαίνεται.
Το ταπεινό μυκήλιο λοιπόν, που δε ζήτησε ποτέ την προσοχή μας και ούτε που την έχει ανάγκη εδώ που τα λέμε, είναι εκεί για εμάς και για όσα βλέπουμε γύρω μας. Ας μάθουμε κάτι από αυτό.
Με απέραντη ευγνωμοσύνη…
Αφήστε μια απάντηση